Халықаралық қауіпсіздікті қамтамасыз етуде бітімгершілік қызмет маңызды құрал болып қала беруде және Орталық Азия елдері бітімгершілік миссияларға қатысуын біртіндеп күшейтуде. Бұл мақала Орталық Азия мемлекеттерінің сыртқы саяси стратегия аясында бейбіт жолмен реттеу жөніндегі миссияларға қатысу деңгейін анықтауға арналған. Зерттеудің мақсаты қатысу деңгейіне әсер ететін факторларды талдау және Орталық Азия елдерінің бітімгершілік күш-жігерін Оңтүстік-Шығыс Азия мен Африка мемлекеттерінің күш-жігерімен салыстыру болып табылады. Ақырында, мақала Орталық Азия елдерінің бітімгершілік қызметтегі әлеуетін талқылайды. Жұмыстың негізгі бағыттары нормативтік-құқықтық базаны, институционалдық жүйелерді, сондай-ақ өңір елдерінің саяси және экономикалық уәждерін зерттеуден тұрады. Жұмыстың ғылыми маңыздылығы бітімгершілік қызмет туралы білімді тұтастай жүйелеу болып табылады, бұл халықаралық тәжірибені Орталық Азияның шындығына сәйкес бейімдеуге және оның аймақтағы даму заңдылықтары мен үрдістерін анықтауға мүмкіндік береді. Зерттеудің тәжірибелік маңыздылығы басқа аймақтарды зерттеу барысында анықталған пайдалы ұсынымдар беруден тұрады, бұл Орталық Азияның бітімгершілік әлеуетін одан әрі кеңейту үшін пайдалы болуы мүмкін. Зерттеу әдістемесі Африка Одағындағы бітімгершілік қызметтің негізін қалаған ресми құжаттарды зерделеуден тұрады, және БҰҰ-ның бітімгершілік миссияларына АСЕАН-ға қатысушы елдер бөлетін бітімгерлер санын салыстыруға мүмкіндік беретін халықаралық ұйымдардың деректерін салыстырмалы талдауға негізделген. Осы салада іс жүзіндегі тәжірибесі бар басқа өңірлердің бітімгершілік қызметін зерттеу мемлекеттердің бітімгершілік миссияларға қатысу деңгейінің халықаралық міндеттемелер мен мемлекет басшыларының саяси еркі сияқты әртүрлі факторларға байланысты өзгеретінін көрсетеді. Осылайша, зерттеу барысында бітімгершілік қызметке деген көзқарастардың жалпы белгілері мен айырмашылықтары анықталды. Зерттеудің үлесі Орталық Азия елдерінің бітімгершілік саласындағы әлеуетін ашудан, сондай-ақ олардың осы бағыттағы тиімділігін арттыру бойынша ұсыныстарды тұжырымдаудан тұрады. Нәтижелер халықаралық қатынастарды зерттеушілерге, дипломаттарға және саяси талдаушыларға пайдалы болуы мүмкін.